آموزش سینتیسایزر قسمت دوم – Amplifier

در قسمت قبلی به بررسی مقدماتی نوسانگر یا همان آسیلِیتِر در سینتیسایزر پرداختم و نقش آن را در تولید امواج خام برای شروع صداسازی بیان کردم. در این پست قرار است مفهوم امپلیفایر در سینتیسایزر را برای شما به زبان ساده باز کنم.

هر سینتیسایزر دارای امپلیفایر می باشد. البته بسته به نوع سینتیسایزری که استفاده می کنید ممکن است تعداد امپلیفایر ها بیشتر باشد. اغلب این امپلیفایر ها به دو صورت زیر می باشند:

VCA (voltage-controlled amplifier) امپلیفایر هایی که به وسیله ولتاژ کنترل می شوند.

DCA (digitally controlled amplifier) امپلیفایر هایی که به صورت دیجیتالی کنترل می شوند.

در اصل امپلیفایر ها بخش هایی از سینتیسایزر هستند که مشخص می کنند چه مقدار سیگنال از آسیلِیتر وارد بخش بعدی به منظور پردازش شود. البته وقتی اسم امپلیفایر به گوش می رسد برداشت اولیه شاید کمی گمراه کننده باشد زیرا امپلیفایر ها در مدارهای الکتریکی وظیفه تقویت سیگنال را دارند اما در سینتیسایزر اینگونه نیست زیرا اتفاقی که اینجا می افتد در اصل کاهش و کنترل سیگنال ها است.

در اکثر سینتیسایزر های آنالوگ هر آسیلیتر یا همان نوسانگر به امپلیفایری متصل است که سیگنال را در کمترین حالت خود نگه می دارد تا اینکه امپلیفایر به وسیله ولتاژ ورودی تحریک شود. به این ولتاژ ورودی CV یا همان Control Voltage می گویند. به این صورت ما صدای آسیلیتر را زمانی که امپلیفایر فعال است می شنویم.

در حالت معمول، سینتیسایزر ها دارای یک کیبوری می باشند که با فشردن هر کلید آن یک Gate signal تولید می شود. اینگونه تصور کنید که کلیدهای روی صفحه کلاویه سینتیسایزر هر کدام همانند ماشه ای هستند که با فشردن آنها سیگنال شلیک می شود. زمانی که این اتفاق می افتد نوبت Envelope است که مرحله بعدی تولید صدا را به دست بگیرد. در قسمت بعدی با ادامه این آموزش با من همراه باشید تا شما را با مباحث Envelope و ADSR آشنا کنم.